Haflinger

Arno van het Nieshof © American Haflinger Registry

HISTORIA

Wierzchowiec pochodzi z Austrii dokładnie z południowego Tyrolu. Rasa została wyhodowana na wysokości 1500-2000 m npm. Chroniony był przed mieszaniem z innymi rasami, dzięki temu rozwinął się w krzepką, silną rasę. Potomkowie tej rasy są wyglądem bardzo do siebie zbliżeni.

Nazwa rasy pochodzi od wsi Hafling w dolinie Sarn, która była głównym ośrodkiem hodowlanym. Mieszkańcy tej wsi pierwotnie pochodzą od jednego z plemion germańskich - Ostrogotów. Plemie to osiedliło się w okolicach doliny Sarn po wygnaniu z Włoch w VI w. n.e. Razem z nimi na teren ten przybyły małe konie arabskie używane przeważnie na wyprawach wojennych. Konie  od tego momentu krzyżowane były z górskimi kucami aż do momentu wyprowadzenia miejscowej rasy, która była przodkiem współczesnego.

Najwcześniejsze zapisy o Haflingerach pochodzą z roku 1868. Pojawił się wówczas opis konia El Bedavi XXII, który miał za zadanie wzmocnić miejscową rasę. Był on synem ogiera czystej krwi arabskiej, ze słynnej węgierskiej stajni w Babolna, i klaczy tej samej rasy. El Bedavi XXII został skrzyżowany z miejscowymi kucami, więc począwszy od niego można już prześledzić historię współczesnej rasy Haflinger. Jego syn, 249 Follie, został rozpłodowym ogierem założycielskiego rodu. Follie miał typową kasztanową sierść, białą grzywę i biały ogon. 99% rasy odziedziczyło tę cechę w wyniku chowu wsobnego, jaki miał miejsce w XIX w.

Wierzchowce Haflinger były bardzo pojętne, silne, miały mocną budową i wyróżniały się pewnością kroków. Dzięki tym cechom był powszechnie używany przez górali górali. Sprawdzał sie doskonale zarówno w czasach pokoju, jak i w czasach wojny. Tuż przed II wojną światową Niemcy promowali hodowlę Haflingerów, gdyż chcieli ich używać do transportu w górach.

Randy Derrer powozi szóstkę koni © American Haflinger Registry

Austriacy traktują haflingery jako swoją rasę narodową. Kuce znakowane są literą „H" w połączeniu z narodowym kwiatem Austrii, szarotką. W 1921 r. powstał Tyrolski Związek Hodowców Haflingerów w Ebbs.

W 1975 r. powołano Światową Federację Haflingera, także w przygranicznej miejscowości Ebbs. Miejscowość ta stała się światowym centrum rozrodu haflingerów. Odbywają się tu także coroczne aukcje, które są atrakcją nie tylko dla hodowców, ale także dla turystów.

Waidring SCH ujeżdżana przez Chesna Klimek © American Haflinger Registry

BUDOWA

Konie rasy Haflinger charakteryzuje niezbyt wysoki wzrost, ok 135-142 cm w kłębie (nazywane są także najwyższymi końmi w typie kuca). Mają niedużą głowę, krótkie, ruchliwe uszy oraz duże oczy. Głowa ma wdzięk koni arabskich. Wierzchowce mają silną szyję, grzbiet prosty i szeroki, zad zaokrąglony i dobrze umięśniony. Nogi są dosyć krótkie, mocne i dobrze ukostnione, łopatki długie i skośne. Na nogach nie ma zbyt wielu sterczących szczotek, grzywa i ogon obfite. Kopyta sa mocne, co przydatne było do pracy w górskich terenach.

UMASZCZENIE

Haflingery mają kasztanowate umaszczenie z konopiastą grzywą i jasnym ogonem.

Abendstern © American Haflinger Registry

CHARAKTER

Konie rasy Haflinger charakteryzują się łagodnym usposobieniem. Ta cecha jest szczególnie przydatna i sprawia, że konie tej rasy są przeznaczone do wszechstronnego użytkowania przez człowieka. Konie tej rasy odznaczają się poza tym dużą odpornością na niekorzystne warunki, wytrwałością, dużym temperamentem, a jednocześnie są łagodne i chętne do współpracy z człowiekiem.

Haflingery są długowieczneć - konie dożywają 40 lat, ale jednocześnie późno dojrzewają - do pracy nadają się dopiero konie 3,5-letnie.

CIEKAWOSTKI

Niegdyś kuce te stanowiły ważną pomoc w transporcie i rolnictwie. Znakomite kuce pracujące w górskim terenie. Dziś ta ich właściwość czyni je atrakcją turystyczną.